Αρχείο Μαξίδη Μιχάλη.
Τρεις οικοδόμοι σηκώνουν "εις υγείαν" τα ποτήρια μετά τον κάματο της ημέρας στη ταβέρνα "ο Τσάκωνας", το 1950.
Από αριστερά, Δημήτριος Βαρελόπουλος, Μαξίδης Τριαντάφυλλος και Θεόδωρος Παπουλίδης, στα πόδια του τελευταίου κοιμάται αποκαμωμένος από τις δραστηριότητες της ημέρας στις αλάνες ο μικρός Μαξίδης Μιχάλης.
Τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές - τάμπλετ, τα παιδιά διοχέτευαν την ενέργεια τους, έξω στο οξυγόνο [ και έκαναν χορταστικούς ύπνους στο τέλος της ημέρας], ακολουθούσαν στις νυκτερινές "εξόδους" τους μεγάλους, άκουγαν τις συζητήσεις για τις πατρίδες, τη δουλειά, τις δυσκολίες, ζούσαν και αυτά έμμεσα την προσπάθεια και ίσως αυτό τα μάθαινε να εκτιμούν και να κρίνουν σωστά αργότερα.
Το τραπέζι πάντα λιτό, κρασί για την ευθυμία, κάνα πιάτο φασόλια ή φάβα, ψωμί, ελιές και η ευτυχία - χαρά είχε επιτευχθεί, τόσο απλά.
Ο κύριος Θόδωρος ήταν η συμπάθεια των παιδιών, γιατί υποσχόταν πάντα στα καλά παιδιά να τους δώσει αεροπλανάκια και πυραύλους, προφανώς ιδιοκατασκευές.
Η ταβέρνα ανήκε στον Χρήστο Καρδάρα εκ Λεωνιδίου και ήταν ακριβώς απέναντι από την εκκλησία, στο ίδιο σημείο που είναι τώρα το καφενείο "Τα Ριζάκια".
Παρατηρήσεις:
Οι οικοδόμοι παρά τις δυσκολίες ήταν περιποιημένοι κατά την "έξοδο", μάλλον εδώ πρόκειται για Σαββατιάτικη έξοδο.
Ο εξοπλισμός της ταβέρνας και αυτός λιτός, ένα τραπέζι παίζει το ρόλο του μπουφέ με στοιβαγμένα τα πιάτα - ποτήρια και πίσω οι εστίες με τις κατσαρόλες, μια τσαγιέρα και αριστερά το μεταλλικό ψυγειάκι πάγου, πατέντα που κατασκεύαζε ο γνωστός Τσαμπούρης.
Τρεις οικοδόμοι σηκώνουν "εις υγείαν" τα ποτήρια μετά τον κάματο της ημέρας στη ταβέρνα "ο Τσάκωνας", το 1950.
Από αριστερά, Δημήτριος Βαρελόπουλος, Μαξίδης Τριαντάφυλλος και Θεόδωρος Παπουλίδης, στα πόδια του τελευταίου κοιμάται αποκαμωμένος από τις δραστηριότητες της ημέρας στις αλάνες ο μικρός Μαξίδης Μιχάλης.
Τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές - τάμπλετ, τα παιδιά διοχέτευαν την ενέργεια τους, έξω στο οξυγόνο [ και έκαναν χορταστικούς ύπνους στο τέλος της ημέρας], ακολουθούσαν στις νυκτερινές "εξόδους" τους μεγάλους, άκουγαν τις συζητήσεις για τις πατρίδες, τη δουλειά, τις δυσκολίες, ζούσαν και αυτά έμμεσα την προσπάθεια και ίσως αυτό τα μάθαινε να εκτιμούν και να κρίνουν σωστά αργότερα.
Το τραπέζι πάντα λιτό, κρασί για την ευθυμία, κάνα πιάτο φασόλια ή φάβα, ψωμί, ελιές και η ευτυχία - χαρά είχε επιτευχθεί, τόσο απλά.
Ο κύριος Θόδωρος ήταν η συμπάθεια των παιδιών, γιατί υποσχόταν πάντα στα καλά παιδιά να τους δώσει αεροπλανάκια και πυραύλους, προφανώς ιδιοκατασκευές.
Η ταβέρνα ανήκε στον Χρήστο Καρδάρα εκ Λεωνιδίου και ήταν ακριβώς απέναντι από την εκκλησία, στο ίδιο σημείο που είναι τώρα το καφενείο "Τα Ριζάκια".
Παρατηρήσεις:
Οι οικοδόμοι παρά τις δυσκολίες ήταν περιποιημένοι κατά την "έξοδο", μάλλον εδώ πρόκειται για Σαββατιάτικη έξοδο.
Ο εξοπλισμός της ταβέρνας και αυτός λιτός, ένα τραπέζι παίζει το ρόλο του μπουφέ με στοιβαγμένα τα πιάτα - ποτήρια και πίσω οι εστίες με τις κατσαρόλες, μια τσαγιέρα και αριστερά το μεταλλικό ψυγειάκι πάγου, πατέντα που κατασκεύαζε ο γνωστός Τσαμπούρης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Επικοινωνήστε με τη σελίδα